(P)review No86: True Detective-Μια απο τιw καλύτερες σειρές που υπάρχουν (TVseries)

Tην εκθείασα αυτή τη σειρά αρκετές φορές. Το True Detective ήταν μια σειρά που φαινόταν ότι θα αφήσει εποχή. Το ερώτημα δεν ήταν αν θα το κάνει ή όχι, αλλά το πόσο θα επηρέαζε την τηλεόραση μια σειρά με τoσο ψηλά standar.

Όταν ακούς HBO, Woody Harrelson, Matthew McConaughey, ξέρεις ότι για να πειστεί ένα τέτοιο κανάλι, αλλά και δύο κινηματογραφικοί ηθοποιοί που και οι δύο είναι στο πικ της καριέρας τους, χρειάζεται μια άρτια παραγωγή και ένα ενδιαφέρον σενάριο.

Οι Pizzolatto και Fukunaga τους παρουσίασαν μια σειρά ανθολογία, μια ιστορία δύο αστυνομικών που εκτείνεται από το 1995 μέχρι το 2012 και μπλέκει κυβέρνηση, εκκλησία, αστυνομία, απαγωγές βιασμούς και παιδοφιλεία.

Το επαρχιακό κλίμα της Louisiana, το απέραντο τοπίο με τα δάση και τους βάλτους, μαζί με την γκρίζα αισθητική που παραπέμπει στο (αριστούργημα) Zodiac, κάνουν την χώνεψη του κάθε επεισοδίου δύσκολη.

Σε αυτό βοηθάνε βέβαια και οι καταιγιστικοί διάλογοι ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές. Ο ένας διαβασμένος, φιλοσοφημένος, ψυχρός και με χρόνια προβλήματα λόγω της κατάχρησης ναρκωτικών και ο άλλος συναισθηματικός, θρησκόληπτος, ακολουθεί τους κανόνες αλλά πολλές φορές παρασέρνεται από τα νεύρα, τις μικρούλες… γενικά τα πάθη του.

Είναι δύο δυνάμεις αντικρουόμενες δυνάμεις που την ίδια στιγμή που συγκρούονται, συνεργάζονται γιατί έχουν ένα κοινό σκοπό. Την λύση ενός γρίφου που ξεκινάει από μια δολοφονία με παραθρησκευτικό χαρακτήρα, και καταλήγει σε μια συνωμοσία που μπλέκει μια πολιτική οικογένεια, μια θρησκευτική οργάνωση και φυσικά την αστυνομία.

Ξέροντας ότι η κοινωνία της Αμερικής ζει σε φούσκα που φιλτράρει τα πάντα ώστε να νομίζουν ότι είναι μια ενάρετη κοινωνία που τίποτα δεν την ταράζει (παρόμοια με την ελληνική φούσκα, μόνο που οι Έλληνες έχουν το θέμα της κοινής γνώμης που ορίζει τι θα ακουστεί και τι όχι, ενώ στην Αμερική η παραπληροφόρηση πάει σύννεφο), έμεινα έκπληκτος όταν τόσο ωμά παρουσίασαν μια υπόθεση συγκάλυψης παιδοφιλίας και απαγωγών με την εκκλησία να εμπλέκεται. Όχι ότι δεν συμβαίνουν (τα σκάνδαλα είναι πολλά και ταράζουν, ορθόδοξη και καθολική εκκλησία κατά καιρούς), αλλά κανείς δεν μιλάει για αυτά.

Στην ανθολογία True Detective (η σειρά θα επιστρέψει του χρόνου με διαφορετικό cast και άλλη υπόθεση) βλέπουμε τις συνεντεύξεις δύο πρώην αστυνομικών για τα τεκταινόμενα της υπόθεσης μιας δολοφονίας το 1995 και που οδήγησε στην αποκάλυψη ενός δικτύου απαγωγών και βιασμών.

Οι νέοι αστυνομικοί έχουν ακόμα μια υπόθεση στα χέρια τους που δείχνει ότι ο ύποπτος που είχαν πιάσει οι προκάτοχοι τους δεν ήταν αυτός που κινούσε τα νήματα.

Εμείς κινούμαστε σε διάφορες ιστορικές περιόδους και βλέπουμε το πώς εξελίσσετε η υπόθεση, η ζωή των δύο αστυνομικών και η σχέση μεταξύ τους.

Μια σχέση που όπως είπαμε ήταν πάντα τεντωμένη, καθώς και οι δύο αντιπροσωπεύουν δύο αντίθετες πλευρές του ίδιου νομίσματος.

Κατά την διάρκεια των 8 επεισοδίων βλέπουμε το ενδιαφέρον για την υπόθεση να μειώνεται. Ο λόγος δεν είναι ότι είναι αδιάφορη αλλά ότι πραγματικά βρίσκεται σε δεύτερη μοίρα. Η υπόθεση δεν είναι η ουσία, αλλά η «κόλλα» που ενώνει τους δύο χαρακτήρες. Το χρέος τους όπως λένε οι ίδιοι.

Στην τελική αυτό που θα σε συναρπάσει είναι οι δύο χαρακτήρες. Ο McConaughey έχει χτίσει μια persona που τον έχει αναδείξει από surf-boy σε ηθοποιό Α κλάσης, και την χρησιμοποιεί τέλεια στο True Detective, μια ερμηνεία που επαναλαμβάνει στο Dallas Buyers Club και βραβεύετε με Όσκαρ.

Στα μειονεκτήματα, κρατάω τους γυναικείους χαρακτήρες που δεν δουλεύτηκαν καθόλου και είχαν ρόλο διακοσμητικό (αν και στην περίπτωση της Daddario δεν με χάλασε καθόλου). Η αλήθεια είναι ότι σε μια τόσο άρτια σειρά, περίμενα κάτι καλύτερο.

Ελπίζω ότι στις επόμενες season του True Detective, στις οποίες θα έχουμε διαφορετικά cast, περιμένω να δω γυναικείο δίδυμο, ή τουλάχιστον την μία από τους δύο να είναι ένας καλοδουλεμένος γυναικείος χαρακτήρας.

Δεν θα αναφέρω πολλά για την υπόθεση, τα είπαμε και στο first look, αλλά θα επισημάνω τα εκπληκτικά τέσσερα τελευταία επεισόδια στα οποία ξεκαθάρισαν πολλά.

Μπορώ να σας πω ότι για μια στιγμή πίστευα ότι θα μείνουν πολλά ερωτήματα και θέματα αναπάντητα. Όμως μέσα από μια σειρά καταιγιστικών συνομιλιών ξεκαθάρισαν όλα και οι ιστορίες των δύο χαρακτήρων κατέληξαν σε ένα ολοκληρωμένο τέλος.

Το φινάλε πέφτει με πολύ ωραίο τρόπο, που δείχνει ακριβώς την αλλαγή που έζησαν οι δύο άντρες.

Η ελπίδα που γεμίζει τον Rust μέσα απο τα τελευταία λόγια του, καθώς η κάμερα στρέφεται στον νυχτερινό ουρανό και χάνεται στο σκοτάδι, δείχνει την αλλαγή που διετέλεσε η πολύχρονη και επίπονη αυτή εμπειρία. Ο Rust άλλαξε ως άνθρωπος, το ίδιο και ο Marty.