Τι καταφέρνει όμως?
Έχω θέματα με τον συγγραφέα αυτόν. Όσοι έχετε διαβάσει Αλλοδαπό και παλιότερα το έχετε καταλάβει. Τον λατρεύω, πιστεύω οτι τον καταλαβαίνω αλλά συγχρόνως νομίζω οτι ο πολύς κόσμος δεν νιώθει την ουσία του.
Ο Bukowski έζησε μια έκλειτη ζωή, μέσα στις καταχρήσεις, τις γυναίκες και την τέχνη του. Μέσα απο τα έργα του εξύμνησε την ζωή του δρόμου και μας παρουσίασε την "αλήθεια" αυτού του τρόπου ζωής σε αντίθεση με την "δήθεν" ευτυχία του δημοσιουπαλιλάκου.
Εδώ είναι και το θέμα. Όχι όλων των δημοσίων υπάλληλων, Δεν ήταν αντίθετος με την ιδέα της σίγουρης θέσης, της συνηθισμένης οικογένειας κτλ. αλλά σε όσους ενω θα ήθελαν κάτι άλλο καταλήγουν σε μια ζωή που τους κατατρώει και συνήθως είναι οι ίδιοι που με ύφος περιωπής θα μιλήσουν με ύφος χιλίων καρδιναλίων υπέρ της επιλογής τους.
- Ένα Τετράδιο λερωμένο με Κρασί - Charles Bukowski + free download
Ο Bukowski έκανε επι χρόνια μια τέτοια δουλειά. Ήταν υπάλληλος ταχυδρομείου μέχρι που τα παράτησε και γύρισε στη φτώχεια, το πιόμα, τις γυναίκες και την λογοτεχνία. Απλά η δουλειά του ταχυδρομείου δεν ήταν για αυτόν.
Είναι λάθος να χρησιμοποιούμε την ποίηση του ανθρώπου αυτού για να υποστηρίξουμε την "αλήθεια" της ζωής του δρόμου σε αντιπαράθεση με άλλους τρόπους ζωής.
Αυτές ήταν οι σκέψεις μου καθώς έμπαινα στο θέατρο που είχε ψιλο-γεμίσει (κατα την δεύτερη βδομάδα) και περίμενα να δω το πως η σκηνοθετική οπτική του Γρηγόρη Αποστολόπουλου μπόρεσε να πιάσει το νόημα του Bukowski και να κάνει επίσης μια ανατρεπτική παράσταση και συνάμα κοινωνικό σχόλιο.
Για αρχή η παράσταση χωρίζεται σε δύο εύκολα διακριτά μέρη. Στο πρώτο μέρος έχουμε κωμικά σκετσάκια ανάμεσα σε ζευγάρια (των δύο και τριών) βασισμένα σε σκηνικά που ο ίδιος ο ποιητής έχει περιγράψει σε έργα του, αλλά και όχι.
Κάποια ήταν αστεία, κάποια όχι και τόσο, μέρος του κόσμου περνούσε καλά, αλλά κάποιοι άλλοι (όπως και εγώ), έβλεπα μια παράσταση που έκανε διαφορετικά πράγματα απο όσα υποσχόταν...
Παραθέτω: «… Δυο άνδρες και τρεις γυναίκες ξεδιπλώνουν επί σκηνής έναν κόσμο άγριο, βίαιο, παράξενο και αστείο… ο βρώμικος μα και τόσο αληθινός κόσμος του Μπουκόφτσκι, αναπλάθεται όχι όπως συνήθως τον αντιλαμβανόμαστε στα γραπτά του… Η παρακμή, η πτώση, η ερωτική έξαψη, τα πρωινά «φουσκώματα», τα βραδινά κατακάθια της θλίψης, τα σπασμένα εμπορεύματα της εποχής μας… Ροζ και μαύρες ιστορίες, σαρκασμός, κωμικοί και τραγικοί διάλογοι…κλπ.» Πληροφορώντας μας επιπλέον ότι οι πρωταγωνιστές «παίζουν, βρίζουν, γδύνονται, διευθύνουν ορχήστρες, τραγουδούν, χορεύουν και ουρούνonstage!»Δεν ξέρω αν δυο λεπτά γυμνού και η αναφορά σε πουτάνες και μουνιά κάνουν μια παράσταση ανατρεπτική και σοκαριστική αλλά μάλλον το φιλοθεάμον κοινό είτε έχει συνηθίσει σε πιο safe παραγωγές είτε έτσι νομίζει ο σκηνοθέτης.
Αν το κρίνεις σαν παρουσίαση των σκέψεων του Bukowski απογοητεύεσαι...
Αν το δεις σαν μια κωμική παράσταση τότε κάτι γίνεται...
- Ένα τετράδιο λερωμένο με κρασί - Charles Bukowski
Μπορώ να πω όμως το εξής. Πριν αρχίσει η παράσταση είχαμε ένα διάλογο ανάμεσα στους δύο άντρες πρωταγωνιστές, ο ένας στον ρόλο του κακότροπου, χειριστικού και δόλιου συντάκτη, ο άλλος στον ρόλο του δημοσιογράφου που είναι στα πρόθυρα της σχιζοφρένιας.
Το μέρος αυτό ήταν πραγματικά εκπληκτικό. Μέσα σε μερικά λεπτά είδα γρήγορες ερωταπαντήσεις, φιλοσοφική συζήτηση, αστεία, αναφορές στον Bukowski και σκέψεις πάνω στην ζωή των έρωτα και την ποίηση απόλυτα πιστό στο πνεύμα του ποιητή. Αν όλη η παράσταση ήταν αυτοί οι δύο καθισμένοι τις καρέκλες τους να μιλάνε δεν θα με χαλούσε καθόλου.
Αντί για αυτό το πρώτο μέρος ήταν ένα άγευστο κολλάζ κωμικοτραγικών σκετς που μερικά υπηρέτησαν τον σκοπό τους κάποια άλλα όχι.
Ενδιάμεσα ο Πασχάλης Τσαρούχας εμφανιζόταν στο videowall και με το κλασικό στυλ του Bukowski παρέθετε σκέψεις συνήθως για την σχέση του 50χρονου ποιητή εαυτού του, με τις γυναίκες. Ήταν απο τις καλύτερες στιγμές της παράστασης.
Μετά το διάλειμμα η αλλαγή ύφους της παράστασης είναι εμφανής. Μπαίνουμε σε μια φάση εξωτερίκευσης του συναισθήματος της μοναξιάς και της ανάγκης για επαφή με μερικούς μονολόγους που παρέπεμπαν στον Bukowski.
Οι γυναίκες πήραν πάνω τους το μέρος αυτό με σωματική έκφραση μέσω του χορού και όλα θα ήταν μια χαρά αν πρώτον δεν ήταν τόσο άκυρο με το πρώτο μέρος και αν δεύτερον το νόημα πίσω απο όλα δεν ήταν η σκέψη οτι "ο άντρας αναζητά την Καλη Γυναίκα, αλλά πάντα θα παρασέρνεται απο τις ηδονές της σάρκας".
Η κατάληξη του μηνύματος, που δόθηκε δραματικά, που ήθελε να μας δείξει καθώς οι ηθοποιοί γίνονταν ένα δεν σώνει μια αλλοπρόσαλλη επιλογή χαρακτηριστικών, που κατα την ταπεινή μου ανάγνωση δεν αποδίδει το ύφος του Bukowski.
Μήπως τελικά ο γνώμονας οτι με την παρουσίαση της κωμικοτραγικής καθημερινότητας, λίγη υβριστική γλώσσα, λίγο βυζί και μια δόση αντρικού κώλου ως δείγμα ανατρεπτικότητας είναι στην ουσία η ένδειξη του αντίθετου?
Η παράσταση δεν αξίζει τα λεφτά της (15/10) αλλά με λίγες προσθαφαιρέσεις και μεγαλύτερη συνοχή θα μπορούσε να γίνει μια πραγματικά αξιόλογη παράσταση, καθώς οι ηθοποιοί ήταν σχετικά αξιόλογοι και η μουσική έδινε έναν όμορφο τόνο σε κάθε εμφάνιση της.
ps: το πρoσέξατε το κωλαράκι, με το b έτοιμο να b στην αφίσα ε?
ps2: το πιάσατε το b=μπει ε? ε? ε?
INFO:
Θέατρο Αριστοτέλειον (Εθνικής Αμύνης 2 - Τηλέφωνο 2310 262 051)
Πρεμιέρα: Δευτέρα 2 Μαρτίου, στις 21:30
Παραστάσεις: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:30 (μόνο για 10 παραστάσεις)
Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ (κανονικό) , 10 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων)
(Στο εισιτήριο περιλαμβάνεται μία μπύρα, το πρόγραμμα και ένα cd με την μουσική της παράστασης.)
Διάρκεια παράστασης: 1 ώρα και 30 λεπτά (με διάλειμμα 10 λεπτών)
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Τριαντάφυλλος Δελλής, Βάϊα Καθιώτου, Τάσος Μπαρνιάς, Λίζα Νεοχωρίτη, Λιάνα Παναγιωτίδου. guest star ο Πασχάλης Τσαρούχας, στο ρόλο του Συγγραφέα.
Μετάφραση, Διασκευή, Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Αποστολόπουλος
Σκηνογραφία: Εύα Κωνσταντινίδου
Κοστούμια: Τατιάνα Νικολαϊδου
Φωτισμοί: Αντώνης Σκορδίτης
Χορογραφία: Σταυρος Βαρούσης
Μουσική Επιμέλεια: Αντώνης Κανάκης
Visuals: Γρηγόρης Αποστολόπουλος, Ευριπίδης Ταρασίδης, Κωνσταντίνος Πάσχος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Τατιάνα Νικολαϊδου
Visual support: Δημήτρης Σουφλέρης, Enlight
Σχεδιασμός αφίσας: Νικόλας Μουστάκας, Admine
Φωτογραφίες: Κυριάκος Κατσαρέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου