Το τρίο έριξε πολύ σκέψη σύμφωνα με τα λεγόμενα του Keith Flint, καθώς για πρώτη φορά και τα τρία μέλη ασχολήθηκαν εκτεταμένα με την παραγωγή και το γράψιμο των στίχων.
Ο δίσκος γράφτηκε μέσα σε μεγάλο χρονικό διάστημα με κάποια τραγούδια να κάνουν πρεμιέρα σε live του συγκροτήματος και ο τίτλος άλλαξε και αυτός αρκετές φορές. Ο τόνος όμως είναι αυτός που κάνει ξεχωριστό αυτόν τον δίσκο τόσο για εμάς όσο και για αυτούς
Το The Day is my Enemy έχει έναν σαφώς πιο σκοτεινό τόνο απο ότι οι προηγούμενες κυκλοφορίες τους.
Οι κριτικές που απέσπασε ο δίσκος είναι γενικώς καλές και προσωπικά πιστεύω οτι είναι μια προσεγμένη δουλειά με πολλά ωραία τραγούδια, με εμφανής διαφορετική προσέγγιση και ένα πολύ καλό comeback για το group που όπως και να το κάνουμε πρέπει να αποδείξει ξανά τον λόγο ύπαρξης του σε μια εποχή που άλλα είδη ηλεκτρονικής μουσικής κυριαρχούν.
Ίσως το κάνουν με το κομμάτι που κλείνει τον δίσκο. Το Ibiza είναι αφιερωμένο "σε όλους εκείνους τους superstar djs που φτάνουν στο νησί με Learjet, βγάζουν ένα USB και βάζουν ένα έτοιμο mix να παίζει".
Όπως και να το κάνουμε ναι. Μπορεί εν μέρη να νομίζεις οτι οι Prodigy δεν έχουν λόγο ύπαρξης και έχουν ξεπεραστεί, όμως δεν παύουν να είανι πάνω απο όλα μια μπάντα που σπρώχνει τα όρια της ηλεκτρονικής μουσικής και συγχρόνως δημιουργούν lives που πρέπει να τα έχεις στόχο ζωής να παρευρεθείς και να χαθείς στο χάος που φτιάχνει το πλήθος...
Πρόσεξε ιδιαίτερα το πρώτο single Nasty, το Invisible Sun, το κλαρινάτο Medicine και το Wild Frontier.
Τον Μάιο στην Αθήνα, το Rockwave Festival ξαναφέρνει τους Prodigy στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου