Όταν διαβάζεις λοιπόν οτι μια ταινία του έχει την κατάθλιψη ως θεματική του τότε δεν μπορείς παρά να ενδιαφερθείς για να δεις την οπτική ενός ανθρώπου "απο μέσα". Αν σου έλεγα οτι η ταινία είναι και sci-fi τι θα έλεγες?
Με τον Trier λοιπόν ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις μέχρι να δεις το που θέλει να σε πάει. Αλλά και τότε τα πάντα είναι ανοιχτά σε ερμηνείες...
Στην περιγραφή της ταινίας θα μπορούσα να σου πω οτι το Melancholia είναι μια ιστορία για το πως δύο αδερφές προσπαθούν να προσαρμοστούν καθώς ένας περιπλανώμενος πλανήτης απειλεί να συγκρουστεί με τον πλανήτη.
Απειλεί όμως? Ο Trier λειτουργεί ποοικονομικά και μετά απο ένα πανέμορφο κολάζ εικόνων και πλάνων απο ένα παραμυθώδες εφιαλτικό κόσμο, όπου μια νύφη περιπλανιέται σε ένα δάσος ενώ ένας πλανήτης συγκρούεται και καταστρέφει τη γη! Η μουσική του Wagner ντύνει αυτόν τον πρόλογο κάνοντας τον ακόμα πιο αποκαλυπτικό.
Στο πρώτο μέρος της ταινίας βλέπουμε έναν γάμο. Η Justine/Kristen Dunst ως ανέμελη νύφη φτάνει στην δεξίωση που έχει ετοιμάσει η αδερφή της, στο τεράστιο σπίτι του πλούσιου άντρα της. Το πάρτυ φαίνεται τέλειο και η ίδια ευτυχισμένη... μέχρι που όλα καταρρέουν.
Γρήγορα καταλαβαίνουμε οτι τα τίποτα δεν είναι όπως τα βλέπουμε. Η ευτυχία της νιόπαντρης Justine είναι επιφανειακή, οι γονείς της είναι με αντίθετο τρόπο αποκρουστικοί το ίδιο, ενώ ακόμα και το πάρτυ είναι καρικατούρα.
Η ισορροπία κρατιέται δύσκολα και γρήγορα έρχεται το χάος καθώς αποδομείται η αρχικά ζεστή εικόνα.
Όλα αυτά καθώς ένας πλανήτης πλησιάζει την γη...
Το δεύτερο μέρος της ταινίας ξεκινά με την αδερφή Claire/Charlotte Gainsbourg στο επίκεντρο. Βλέπουμε ξεκάθαρα ακόμα και απο την χρωματική παλέτα. οτι τα πάντα γίνονται πιο ψυχρά.
Βλέπουμε την τελική πτώση της Justine που χάνει κάθε ενδιαφέρον για να σηκωθεί απο το κρεβάτι της. Είναι άραγε ένα καταθλιπτικό επεισόδιο ενός διπολικού?
Η Claire είναι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης καθώς αγχώνεται με την πιθανότητα της σύγκρουσης ενω ο υπερφίαλος άντρας της δεν βοηθά κανέναν με την δήθεν σιγουριά του.
Η ταινία γίνεται συμβολική και πανέμορφη και προσωπικά κόλλησα με την παραπάνω σκηνή, καθώς η Justine ατενίζει τον έναστρο ουρανό και το φως του φεγγαριού λούζει το γυμνό της σώμα. Δεν νομίζω οτι είμαι ικανός να περιγράψω όλους τους τρόπους με τον οποίους μπορεί να αναλυθεί η τέχνη και τη ομορφιά αυτού του πλάνου.
Συζητήσεις επι συζητήσεων με επίκεντρο την κυνική/καταθλιπτική Justine και την κολλημένη στον μικρόκοσμο της Claire καθώς μιλάνε για την ανθρωπότητα, το νόημα πίσω απο όλα και βασικά όλα εκείνα που θα συζητούσες λίγο πριν την καταστροφή.
Ο Lars von Trier επιλέγει ένα λιγότερο προβοκατόρικο ύφος, ίσως γιατί η ταινία τον αγγίζει βαθύτατα. Είναι μια ταινία όμως που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί βαθιά προσωπική για τον Δανό δημιουργό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου