... και όσο αντέξεις: Καθημερινή βουτιά...

Τα τελευταία τρία (πάμε για τέσσερα) χρόνια κατοικώ λόγω σπουδών στη Μυτιλήνη. Μια πόλη σε ένα νησί που αγαπώ πλέον για πολλούς λόγους, αρχίζω και απεχθάνομαι όμως για άλλους τόσους. Και τι φτιάχνει έναν τόπο εκτός από τα αξιοθέατα και την φύση του; Οι άνθρωποί του…


Απο την Eleni Solucky

Καλοκαιράκι και εγώ έχω ξεμείνει στο νησί μαζί με τους ντόπιους και κάποιους ελάχιστους φοιτητές. Δουλειά το πρωί, θάλασσα το απόγευμα, βόλτα το βράδυ. Δεν  το λες και άσχημα… Χθες λοιπόν, όπως σχεδόν κάθε μέρα, πήρα το ποδηλατάκι μου να πάω στην αγαπημένη μου παραλία εντός πόλεως. Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, είναι όμως ήσυχη, λίγος κόσμος, με background το κάστρο, και –έτσι την θεωρούσα μέχρι πρότινος- καθαρή. Κάθε χρόνο που περνάει όμως, η επονομαζόμενη Φυκιότρυπα υποβαθμίζεται σημαντικά με αποκορύφωμα την φετινή χρονιά. 

Με δεδομένη την αυξημένη έλευση λαθρομεταναστών στο νησί (γεγονός που θέλω να αναπτύξω εκτενέστερα άλλη φορά), κάθε παραλία της Λέσβου μετατρέπεται σε υποψήφιο σημείο άφιξης μεταναστών, και κάθε παραλία της Μυτιλήνης  που έχει ντουζιέρες, μετατρέπεται σε χώρο διαμονής και κατασκήνωσής τους. Το δεύτερο δεν συμβαίνει τόσο πολύ στην Φυκιότρυπα, συμβαίνει όμως το πρώτο. Εδώ και μια βδομάδα κείτονται δύο λέμβοι στην παραλία και παρ όλο που έχει ενημερωθεί το λιμενικό, η κατάσταση δεν έχει αλλάξει. 

Φτάνοντας λοιπόν χθες στην παραλία εκτός από τις λέμβους, βλέπω από μακριά έναν άσπρο σάκο να επιπλέει πίσω από τα βράχια. Ο σάκος βρωμούσε από μακριά κάτι ψόφιο. Εγώ φοβήθηκα να μην ήταν μωρό λαθρομετανάστη, καθώς το σχήμα και το μέγεθος ήταν τρομακτικά όμοια με ανθρώπινο σώμα. Δυο αγοράκια με την βοήθεια ενός ξύλου, έσυραν το σάκο στη στεριά. Μέσα είχε έναν σκύλο ο οποίος μάλιστα είχε και λουράκι. Ο σκύλος μάλλον ήταν ήδη νεκρός  όταν ρίχτηκε στη θάλασσα καθώς το πρόσωπό του ήταν τραυματισμένο. Στάλθηκαν φωτογραφίες σε τοπικό ειδησεογραφικό site, έγινε προσπάθεια επικοινωνίας με το δήμο, αλλά το κακό είχε ήδη γίνει. 

Δεν ήταν το θέαμα που αντίκρισα αυτό που με ενόχλησε τόσο, ούτε το ότι χάλασε το μπάνιο μου από την μυρωδιά και την γενικότερη κατάσταση. Είναι που παρόμοια αξιοθρήνητη  συμπεριφορά στο νησί έχει ξανασυμβεί. Έχουν βρεθεί σκυλάκια πεταμένα στα σκουπίδια, νεογέννητα κουταβάκια θαμμένα ΖΩΝΤΑΝΑ κοντά σε μια εκκλησία κ.τ.λ.

Και διερωτώμαι, πώς μπορεί κάποιος να κάνει τέτοιες αποτρόπαιες πράξεις;  Στη Μυτιλήνη η αλήθεια είναι πως τα σκυλιά αδέσποτα και μη, κυριεύουν. Θα τα βρεις όπου και να πας. Τα κατοικίδια θα σου γαυγίζουν αν περπατάς βράδυ μπροστά από το σπίτι τους και τα αδέσποτα θα σε ακολουθούν στη βόλτα σου στο κάστρο ή το αρχαίο θέατρο αναζητώντας παιχνίδια και χάδια, θα παρακολουθούν περισσότερες διαλέξεις απ’ ότι εσύ στο πανεπιστήμιο, θα σε συντροφεύουν στον καφέ σου (μαζί με τα περιστέρια και τα σπουργίτια που σου κλέβουν το κεκάκι), και θα χορεύουν μαζί σου μέχρι το ξημέρωμα όταν θα βγεις για ποτό. 

Σαφώς και άσχημες συμπεριφορές έναντι ζώων συμβαίνουν παντού, είτε καταγράφονται είτε όχι, αλλά ζώντας στη Μυτιλήνη, μπορώ να μιλήσω μόνο για αυτή τη πόλη και δεν μπορώ να καταλάβω από πού προέρχεται τόσο πολύ μίσος και γιατί. Τα σκυλιά είναι ήρεμα και φιλικά και δεν πειράζουν κανέναν. Δεν είμαι καμιά φανατική φιλόζωη ούτε είχα ποτέ κατοικίδιο  για να τα υπερασπίζομαι με τόσο σθένος. Με πονάει όμως και με στεναχωρεί η κακία και η απανθρωπιά πάσης φύσεως και σκοπού. Και φυσικά εφόσον οι ζωές που χάνονται δεν είναι ανθρώπινες, το θέμα ξεχνιέται σύντομα και οι δρώντες δεν έχουν ενοχές για τις πράξεις τους. Λες και οι μόνες ζωές που αξίζουν σε αυτόν τον κόσμο είναι οι ανθρώπινες…. 

 Περισσότερα για το συμβάν.

λέμβος και σακί με σκύλο αφημένα στην παραλία