To Blues ταξίδι των Black Keys συνεχίζεται με το Turn Blue

Η αγάπη μου για τους Black Keys ξεκίνησε με το Tighen Up. Ένα φοβερό κομμάτι, που κινείτε σε mainstream μονοπάτια, αλλά βγάζει φρεσκάδα και αναδεικνύει το μουσικό ταλέντο των δύο rockers απο το Ohio, μαζί με την χιουμοριστική πλευρά τους (στο videoclip).

Στα χέρια μου έπεσε και το Brothers of Chico Dusty ένα άλμπουμ με mash ups που κυκλοφόρησαν με τον Big Boi και ήταν ένα φανταστικό κράμα blues rock riffles με hip hop beats και ρυθμό. Οι στίχοι μπερδεύονται σε αυτό τον δίσκο φανταστικά δημιουργώντας μερικά απο τ αγαπημένα μου τραγούδια.
Το συγκρότημα αυτό ήθελα πάρα πολύ να το παρουσιάσω και η ευκαιρία ήρθε με την κυκλοφορία του νέου δίσκου τους Turn Blue. Η επιτυχία του El Camino, του προηγούμενου δίσκου τους, ανέβασε τις απαιτήσεις πολύ ψηλά και περίμενα πολύ να ακούσω τα νέα κομμάτια/διαδόχους των Lonely Boy, Little Black Submarines και Gold on the Ceiling.

Οι δύο φίλοι απο το Ohio συνιστούν για μένα ένα πρωτότυπο δίδυμο με μία αξιοθαύμαστη πορεία. O Auerbach και ο Carney γνωρίστηκαν από σύμπτωση. Στο σχολείο, ο Carney ήταν ο εξωστρεφής nerd με τις cool μουσικές επιλογές, o Auerbach ήταν μάλλον πιο κλειστός τύπος που θαύμαζε τον Junior Kimbrough και τον Howlin Wolf. Το κονέ έγινε όταν τα μεγαλύτερα τους αδέρφια τους πρότειναν να βρεθούν και να παίξουν μαζί μουσική (πηγη: oneman.gr)

H αρχή έγινε σε ένα garage (ακριβώς για να φανεί η ιστορία ακόμα πιο rock) με 6 τραγούδια και η συνέχεια ήθελε περιοδείες στην Αμερική με ένα παλιό El Camino. ανεξάρτητες κυκλοφορίες και έπειτα το πρώτο συμβόλαιο και η αναγνώριση.

Ο Dan Auerbach και ο Patrick Karney έκαναν αισθητή την παρουσία τους με το Brothers του 2010 και έκαναν το μπαμ με το El Camino το 2011.

Το El Camino τους καθιέρωσε παγκόσμια και τους έφερε 7 Grammy

To Turn Blue προσπαθεί να σταθεί δίπλα στον προκάτοχο του... και τα καταφέρνει. Γυρνάει σε πιο blues μονοπάτια, είναι λίγο πιο μελαγχολικό αλλά έχει και τις χορευτικές του στιγμές. 

Είναι μια προσέγγιση λίγο πιο κοντά στο εμπορικό soul / rhythm ‘n’ blues αλλά πάντα με το δικό τους ψυχεδελικό τρόπο. Με αρκετό fuzz και αρκετό echo ακόμα και αν αυτά δεν είναι τα βασικά συστατικά τις συνταγής. Είναι όμως η νέα ταυτότητα μια τεράστιας μπάντας που εκπροσωπεί επάξια το Blues rock στις μέρες μας. 

Αυτό που πραγματικά με τραβάει σε αυτούς είναι η αίσθηση ακομπλεξαρίσματος που μου βγάζουν. Στις συνεντεύξεις είναι προσ
γειωμένοι, δεν μετακόμισαν στο LA αλλά μένουν στο Nashville (γνωστό για την μουσική παράδοση του) και έχουν τις ίδιες παρέες με τότε που ξεκίνησαν. 

Βγάζουν αλήθεια και γνησιότητα, που μάλλον οφείλετε στο οτι είναι αυτοδίδακτοι και στο οτι δεν έχουν κάνοι ποτέ ούτε ένα μάθημα. Απλά είναι πωρωμένοι με αυτό που κάνουν, πειραματίζονται και κάνουν το κέφι τους. Μπορώ να το αισθανθώ στην μουσική τους και στα live τους.

Άκου όλο το άλμπουμ στους Monkey Bros